De western is een uitstervend soort. Afgezien van twee mannen die elkaar bij een kampvuur de herenliefde verklaren, en dat willen we dus juist niet zien, zijn er op het bioscoopscherm nauwelijks nog echte cowboys te 
ontwaren. De laatste western waar ikzelf nog enthousiast van werd was The Unforgiven met een oude Clint Eastwood. Maar nog kan die film niet in de schaduw staan van juweeltjes die veelal in de jaren zestig werden gemaakt. Ik heb het dan over The Good, The Bad and The Ugly, Once Upon A Time In The West en The Wild Bunch. Daar kwamen echte mannen in voor: vrouwen verkrachtend, whisky drinkend, onverlaten neerschietend en, het ergste van alles, zich niet scherend, trokken ze van stad tot stad. →
Mr. Deeds: don’t read the reviews!
Recensie's beoordelen is lastig. Sommige recensenten zijn sim
pelweg nooit tevreden en altijd negatief. Ik ben geen recensent, maar schaar me toch maar in datzelfde rijtje. Anderen worden afgekocht door een filmmaatschappij. De recensie's die in kwaliteitsmedium Spits! verschijnen, zijn niet objectief. Alles wat er gebeurt is fantastisch en zelfs Kurt Russell wordt een goede acteur genoemd. De films waar Adam Sandler in speelt, ik schreef het afgelopen week al eens, zijn over het algemeen niet om aan te zien. Om die stelling kracht bij te zetten heb ik eens wat recensie's over Mr. Deeds (2002), om 20:20 te zien op Veronica, achter elkaar gezet. Ach ja, Click, Sandlers' nieuwe film draait in de bioscopen en wie moet daar voor boeten. Inderdaad, de man van de straat. →
Arnie ‘The Terminator’ doet wat ie wil.
Wat zou er gebeuren als ik, met wat ik vandaag weet, terug zou kunnen keren naar gisteren? In mijn geval, niet bijster veel, want ik heb
zo’n saai leven dat er nauwelijks iets in gebeurt. Maar bij mensen die wel een leven hebben, zou elke verandering in het verleden, grote, nou ja groot is relatief natuurlijk, consequenties hebben voor de toekomst. Een interessant gegeven, al zeg ik het zelf. En zo dachten enkele filmmakers er ook over, want reizen in de tijd, maar vooral de consequenties ervan, is regelmatig als thema in films terug te vinden. Maar dat kan helemaal niet, nee, klopt, en dat is maar goed ook, want anders zou ons Pimmetje horden fans over de vloer krijgen en André zou nooit aan zijn worstje toekomen. →
België is beter dan Nederland.
Eerlijk
is eerlijk. Ik moest een paar jaar geleden ook niets, maar dan ook helemaal niets, hebben van Belgische film. Zou gauw ik het woordje Belg hoorde hing ik al boven de pot en met de toevoeging film erbij was het te laat en moest ik mijn moeder weer roepen om de troep op te ruimen. Maar de laatste tijd lijkt daar verandering in te zijn gekomen. Waar Nederlanders denken goede films af te leveren met Zwartboek, wat zijn we toch allemaal bij de neus genomen, Simon en, het is zo erg dat ik niet eens op een derde film kan komen, daar brachten onze Zuiderburen, zoals dat zo mooi heet, in de luwte films uit de alleszins het aanzien waard zijn. →
Dans voor me, Anthony, je hebt zo’n mooie benen!
Tegenwoordig
kan een dure filmproductie niet meer zonder een goede soundtrack. Als reclame voor de film wordt er vaak een single uitgebracht. My Heart Must Go On van Celine Dion is minstens even bekend als de film waaruit het nummer afkomstig is, Titanic. Eminem die Lose Yourself uitbrengt voor de film 8 Mile. Soms heeft deze manier van marketing ook iets heel tragisch. Want wie herinnert zich Dangerous Minds nog? Dé Coolio heeft toevallig wel zijn roem te danken aan die film, doordat hij met Gangsta’s Paradise de themesong mocht verzorgen. Vroeger, daar heb ik het inderdaad regelmatig over omdat het toen zo goed was, vroeger dus, was er ook een soort Gangsta’s Paradise met een soort Coolio. →
In the picture: Matt Damon.
Matt Damon heeft in veel grote Hollywood-producties gespeeld, en ze
lfs een Oscarwinnend script geschreven met Good Will Hunting. Ocean’s Eleven en Twelve, The Talented Mr. Ripley, The Bourne Identity en The Brothers Grimm zijn maar een paar voorbeelden van films waarin Matt Damon in een grote rol te zien was. Toch hoor je nooit iemand zeggen ‘ik ga naar die of die film omdat Matt Damon erin speelt. Altijd is het ‘ik ga naar The Brothers Grimm, en daar speelt ook Matt Damon in mee.’ Begrijpen jullie waar ik naartoe wil, lieve toehoordertjes, Matt Damon is geen acteur als Johnny Depp, Brad Pitt of Tom Cruise die een film kunnen dragen, terwijl hij wel veelvuldig in grote producties is terug te zien. →
Ja, best leuk truukje, Jackie. Hou er nu maar mee op.
De hamvraag van vandaag: kan Jackie Chan ons blijven verrassen met zijn 
truukjes? Het antwoord: de jury stemt unaniem ‘nee’. Teveel van hetzelfde. Vroeger, ja vroeger, toen meisjes van elf nog onschuldig waren, toen de buren nog je plantjes water gaven als je op vakantie, toen Maurice de Hond nog Maurice de Puppy was, ja vroeger. Toen was Jackie Chan nog wel leuk. The Drunken Master (1978) is een fantastische en uiterst grappige film waarin Chan de Oosterse vechtkunst combineert met totale dronkenschap. Het was origineel en anders. →
Alcohol schaadt de gezondheid!
Sandra Bullock teert haar gehele carrière al op dat ene succesje. Die ene 
bus waar een bom onderhing heeft haar aan de miljoenen gebracht. Ok, eerlijk is eerlijk. Ze heeft een gouden lach, eentje om in te lijsten en ze ziet er goed uit. Als kassa-juffrouw of serveerster zou ze de populairste meid van de hele toko zijn. Maar acteren kan ze niet. Na het grote succes van Speed in 1994 heeft ze niets meer gepresteerd. Haar Miss Congeniality-films waren een commercieel succes, maar om nou te zeggen dat ik kapot was van haar rol als stoere, klungelige politie-agente, nou…verrassend genoeg niet. →
Hij had er een van 30 centimeter.
In juli 1981 vond er op 8763 Wonderland in Los Angeles een gruwelijke gebeurtenis plaats. Bij vijf mensen werden de hoofden met loden pijpen ingeslagen, bloed en lichaamsdelen op de vloeren en muren achterlatend. Vier van hen stierven direct. Hoofdverdachte van deze gruwelijke moorden was John Holmes, een gevierd porno-acteur uit de jaren zeventig. →
Uit de oude doos: Film Noir.
Opa van Tilburg vertelt over historische momenten uit de filmgeschiedenis…
In de periode 1940-1960 kwam er een vrij groot aantal Hollywood-films uit die in 
veel aspecten overeenkwamen met elkaar. De films, meestal B-films, weken af van de in die tijd normale manier van filmen, de Klassieke Narratieve Hollywood stijl genoemd., en kregen de naam film noir mee. Wie een noir-film ziet herkent die direct aan de grimmige sfeer die wordt uitgestraald. Mannen met gleufhoeden, corrupte politie-agenten en onbetrouwbare vrouwen bevolken de stad in de noir. Het zijn prachtige films in zwart-wit die helaas bijna in de vergetelheid zijn geraakt. Dus tijd voor een geschiedenislesje.