Civilisatie, je kunt niet met, maar ook niet zonder. Nee, sorry, schreef ik ‘je kunt niet zonder, ik bedoel, je wil niet zonder. Regelmatig worden we in films met onze neus op de feiten gedrukt. In Atanarjuat (2001) zijn wij, 
westerlingen, op bezoek bij het Inuït volk in Noordelijk Canada. We komen er al snel achter dat die lui gewoon hartstikke achterlijk zijn. Even een aantal gebruiken van deze eskimo’s waarvoor wij al eeuwen geleden onze wenkbrauwen optrokken op een rijtje. Bad Inuït Oki, die er al uitziet als een slecht verzorgde nozem, trapt bijvoorbeeld een hond zo’n driehonderdtwintig meter verder. Een duidelijk staaltje van gebrek aan normen en waarden. Ze mogen daar van geluk spreken dat Joost Eerdmans, groots politicus en ongeëvenaard dierenvriend, geen Noord-Canadees is, want dan zouden die rare eskimootjes nog niet jarig zijn geweest. Alhoewel ze qua brilkeuze niet voor hem onderdoen.
De titel van de film is Atanarjuat, naar de hoofdrolspeler, sowieso al veel te moeilijk, Arnie dat is nog te onthouden. Met als ondertitel The Fast Runner. Dit betekent dat hoofdrolspeler A. hard wegrent op het moment dat hij wat geweld op zijn levenspad tegenkomt. Dat is zo passé. Voor
het laatst is die reactie in de westerse samenleving gezien toen mijn overgroot-opa van schrik over de agressieve houding van Gekke Toontje de Sonse Hei in zijn witte onderbroek overstak. Tegenwoordig kijkt een gemiddelde stadsbewoner niet op van ‘a little bit ultra-violence’. En terecht, puur vermaak, dat is het.
Atanarjuat is uiteraard een prima film voor de amateur-antropologist. En voor de rest van de westerse bevolking is de Inuït-film ook een genot om naar te kijken. Doen dus, om 23:50 op Canvas.
Lees ook:Hard Eight is een goede gok voor vanavond.
Lees ook:Deze week: Toen er nog geen mobieltjes waren.
Lees ook:Probeer toch maar te lachen om Raising Helen
Lees ook:Deze week: Eskimo rent zich rot.
Lees ook:Raising Helen is een goede verklaring voor de neergang van de Uggs.