Uit de oude doos: De moviebrats.

Opa van Tilburg vertelt over historische momenten uit de filmgeschiedenis…..

Voor de jaren zeventig werd de filmwereld gedomineerd door de studio’s. Zij bepaalden welke films er werden gemaakt, door wie en met welke acteurs. Door de komst van goedkopere camera’s, filmmateriaal en de opkomst van filmopleidingen, veranderde die hierarchie in de jaren zestig. De macht verschoof van de studio’s naar de filmmakers zelf. Dit betekende een nieuwe manier van film maken, dat een ander soort films opleverde. Een regisseur kondoen wat je wilde en was financieel niet meer afhankelijk van een grote studio. Dat was hoognodig, want in de jaren zestig was de filmwereld in een diep dal geraakt. De nieuwe impuls zorgde ervoor dat het publiek weer naar de bioscoop ging, in plaats van thuis voor de televisie te blijven hangen.

Snelle auto’s, mooie vrouwen: 2 Fast 2 Furious.

Tegenwoordig is het ‘pimpen’ niet meer weg te denken uit onze media-samenleving. Alles wat maar enigszins pimp-baar is wordt ook daadwerkelijk gepimpt. Huizen worden gepimpt, honden, personen. En de EO wilde zelfs zo ver gaan om een zwerver te pimpen. MTV’s ‘Pimp my ride’ zette deze trend in. Maar het populaire programma was geen nieuw idee. De serie was namelijk gebaseerd op een film: The Fast and The Furious (2001). TFATF was vernieuwend. Voordat deze film uitkwam werd de hoofdrol niet vaak door auto’s gespeeld (Spielbergs’ eerste succes Duel (1971) komt misschien het dichtst in de buurt).

Catch Me If You Can: leuk.

Steven Spielberg is een regisseur van uitersten. Soms maakt hij kinderfilms (Hook, ET), soms films die je moeten laten denken over de mensheid in al zijn hoedanigheden (Munich, Schindler’s List, Amistad), soms goede avonturenfilms voor het hele gezin (Indiana Jones, Jurassic Park). En soms wil hij gewoon geld verdienen met leuke films. Gewoon, een leuke film, die ons, het publiek, een goed gevoel moet geven.

Vroeger was alles beter. Vooral die mieterse discotheken.

Er was eens een discotheek. Weten jullie nog wat dat is, kinderen. Nou, dat is een plek waar we de pan uit swingden, de voetjes van de vloer gooiden. Tegenwoordig heet dat dan club, of zoiets, waar drankjes nog echt opgedronken werden en niet weggegeven. Nou, in New York lag dan de allerleukste discotheek van de hééééle wereld. Die heette Studio 54, fantastische naam he, en daar kon je dan de hele nacht door dansen. Maar toen…

Een eerbetoon aan Bruce Lee.

Bruce Lee was een groot vechter, wat zeg ik, hij was een vechtmachine, maar dan van vlees en bloed. Wow! Daarnaast was en is Lee een ware legende. Vroeg gestorven,slechts 32 jaren jong, weinig films gemaakt, en is persoonlijk verantwoordelijk voor de opkomst van de Hongkong-cinema in de jaren '70. Maar we zullen hem vooral blijven herinneren door zijn prachtige Oosterse wijsheden.

Tom Cruise is goed in A Few Good Men!

Tom Cruise is de laatste tijd flink in het nieuws geweest. Hij doet het niet expres hoor. Het is echt niet zo dat Tom aandacht nodig heeft. Want een moederkoek opeten na de geboorte van je kind, dat doen we toch allemaal wel eens in een gekke bui. We vergeten haast dat Tommie Boy ook nog kan acteren. Want dat Cruise een rolletje weg kan zetten is al jaren bekend. De film die vanavond op Nederland 3 te zien is, A Few Good Men (1992). In deze 'starflick' speelt Cruise niet naast de minste acteurs uit Hollywood. Zo zijn Jack Nichelson, Demi Moore, Kevin Bacon en Kiefer Sutherland in de film te zien. Toch blijft Cruise, zoals altijd, fier overeind, zoals een echte marinier betaamt. Hij speelt een advocaat die een vies zaakje op het spoor komt. En dan heb ik het niet over een moederkoek.

Help, er zit iets in mijn hoofd (en ik ben toch geen autist)!

Er was een tijd dat spookfilms erg populair waren. The Sixth Sense werd een groot succes en dan in de regel slaat Hollywood dan op hol. The Haunting, House on the Haunted Hill en The Others zijn slechts een paar van de films die uitkwamen. De meeste titels waren pure troep. Vanavond is op Talpa een van die spookproducten te zien, Stir of Echoes uit 1999.

In the Picture: Scarlett Johansson.

Dat Belgen niet per definitieve stom zijn, wordt wel bewezen door de programmering van het meesterwerk Lost in Translation (2003) op Canvas vanavond. Deze film van Sofia Coppola, ze heeft het niet van een vreemde, betekende de comeback van de melancholieke Bill Murray, maar veel belangrijker de doorbraak van Scarlett Johansson. Ja, ze ziet er goed uit, of, hoe zeg je dat ook alweer, ze is 'een natuurlijke schoonheid'. Maar, even zonder dollen, ze kan ook echt acteren.

Een autistische tweeling erg? Vanochtend was mijn band lek hoor!

Waarschuwing! Zet het kotsbakje maar vast naast uw tv neer. Want het is weer woensdagavond. Voor een gemiddelde man betekent dat Champions League, maar huisvrouwen en homoseksuelen (de mannelijke homo's dan, de lesbo's zijn hout aan het hakken natuurlijk!) weten direct hoe laat het is: tijd voor waargebeurde verhalen op RTL4. Schromelijk overdreven, emotioneel uitgeknepen flutverhaaltjes over mensen, het liefst kinderen, die een hoge drempel op het levenspad hebben kunnen bedwingen. Driewerf hoera voor de originaliteit! Hoera hoera hoera!

Ostalgische gevoelens.

Aan het begin van het nieuwe millennium keken onze Oosterburen nog even terug naar een roerige eeuw. Na de Tweede Wereldoorlog werd Duitsland in twee delen verdeeld, iets wat pas in 1989 teniet werd gedaan met de Val van de Muur. De Oost-Duitsers waren dolblij, eindelijk kon het communisme de rug worden toegekeerd en mee worden gegaan in de stroom van het kapitalisme. Zo'n tien jaar later is dat euforische gevoel vervangen door een nostalgisch gevoel naar het verleden, een tijd waarin alles nog duidelijk was. Er was maar één soort wasmiddel, één merk augurken en vooral er was werk. De film Good Bye, Lenin! (2003) speelt op komische wijze in op dat gevoel van 'ostalgie'.