Mao Zedong was geen lieverdje. Wat die Chinezen ook mogen beweren, laat je niet voor de gek houden. Een bewijs van zijn nare trekjes is dat filmmakers niet eens mochten maken wat ze zelf wilden. Tegenwoordig is dat iets veranderd, maar de Chinese regisseur Zhang Yimou maakte films in dejaren tachtig toen er nog volop censuur werd uitgeoefend. De Staat wilde nou eenmaal een verheerlijking van het arbeidersleven. Maar we weten allemaal dat arbeiders naar zweet stinken en dat over die lui dus geen interessante film te maken is.
Met zijn eerste film Red Sorghum (1987) en later Raise the Red Lantarn (1991) kreeg Yimou internationale lof, mede door de subtiele kritiek
die hij in die films leverde op de Chinese samenleving. Maar het leven werd hem niet makkelijk gemaakt en Yimou moest zich meermalen verantwoorden voor hetgeen hij op het doek bracht. De laatste jaren is de politiek recalcitrante regisseur dan ook iets ingedamd. Jarenlang vechten tegen het Systeem gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Hero (2002) en House of Flying Daggers (2004) waren een stuk braver dan zijn eerdere films, maar hij wist er ook een groter publiek mee te bereiken. Zijn films werden visuele spektakels, waarin het meer draaide om de beelden dan het verhaal, zoals in het vroegere werk.
Tussen deze twee periodes in zat Yi ge dou bu neng shao (1999), oftewel Not one less, die vanavond om 23:40 te zien is op Canvas. Een 13-jarig meisje moet les geven aan een plattelandsklas en raakt betrokken bij de levens van de kinderen. Ontroerend, hè.
Lees ook:Toveren met Zhang Yimou in House of Flying Daggers
Lees ook:Filmagenda woensdag 2 januari
Lees ook:Deze week: fantastische vissen.
Lees ook:2 x Pitt en Fincher: welke wordt het?
Lees ook:In the picture: Wong-Kar Wai.