,,Ze zeggen dat we allemaal 21 gram minder gaan wegen op het exacte moment dat we sterven,'' wordt er in 21 Grams (2003) gefluisterd. Dit is aan het begin van de 20ste eeuw met behulp van een vreemde constructie door een arts onderzocht. Omdat dit gewichtsverlies niet bij dieren optrad, werd er door de dokter vanuitgegaan dat dit de ziel moest zijn die het menselijke lichaam verliet. Hoewel deze opvatting in wetenschappelijke kring niet serieus wordt genomen, is de theorie van de 21 gram wel iets dat bij veel mensen in het hoofd is blijven hangen.
De Mexicaanse regisseur Alejandro González Inárritu maakte met zijn eerste Amerika
anse film 21 Grams duidelijk dat een menselijke ziel veel te verduren heeft voordat deze de mogelijkheid krijgt om ons lichaam te verlaten. De dood is het centrale thema in de film en vrolijker dan dat wordt het ook niet. Inárritu laat je het eerste uur in vertwijfeling kijken naar drie verschillende levens? Waarom kijken we naar een terminale patient die op het punt staat te sterven, een vrouw die de zin in het leven totaal heeft verloren en een gevangene die door Christus het licht heeft gezien? Het antwoord is een auto-ongeluk waarbij een vader en zijn twee dochtertjes omkomen. Het leven van al deze hoofdpersonen wordt door dit ongeluk ingrijpend veranderd. 21 Grams is niets voor een gezellig avondje, en het eerste deel moet je er even doorkomen, maar daarna weet Inárritu, mede door die verwarrende vertelstructuur, je definitief te grijpen.
21 Grams komt om 23:10 op Nederland 2.
Lees ook:21 Grams kan toch zwaar aanvoelen
Lees ook:Deze week: uitgesproken gewelddadig
Lees ook:Deze week: het gewicht van onze ziel.
Lees ook:Ik ben Andy Kaufman en dit is mijn film.
Lees ook:Een gezapig lachje voor Black Sheep.
Pseudowetenschap zonder echte gronden.
M. Bennett
A: People have searched for evidence of life after death for centuries, if not millennia. Spiritualists, psychic mediums, and most religions teach that death is not an end but instead a moment of transformation when a person’s soul or spirit is cleaved from its decaying corpus and freed to go on to a higher or better place.
It is an appealing idea and a beautiful metaphor. But is it true? Does a spirit have material weight? Does a soul have mass? Has science found the soul?
Yes–so the story goes–such experiments have taken place; doctors and researchers determined that the soul weighs twenty-one grams. This of course brings up all sorts of interesting questions. Do devout people have heavier souls? Since death is not necessarily a discrete point but part of a continuum, does a person weigh less and less the closer to death he or she is? Do children have more soul than the elderly? If the soul has mass then it must be material; what’s it made off Pungent ether? Minty, mystic mist? Is it a small, squishy ball that resembles rabbit droppings, or a clear purple ooze that smells like bubble gum? What exactly is it?
People often look to the empirical world to bolster their religious or spiritual beliefs, searching for corroborating physical evidence that their beliefs are based on fact. (I once won a bet from a fundamentalist Christian coworker who insisted that men have one fewer rib than women, evidence that God used one of Adam’s ribs to create Eve.) The idea that a soul can be measured is appealing on many levels, especially since it provides empirical evidence of the soul’s mass.
Welcome to the oft-visited (in paranormal circles, anyway) realm of irreproducible results. In 1907 a Massachusetts doctor named Duncan MacDougall of Haverhill, Massachusetts, devised a series of experiments that he expected would measure the soul. Using six terminally ill patients on a specially constructed scale bed, he measured their weight before, during, and after death. His results were mixed, but he concluded that there was indeed a very slight loss of weight, on average twenty-one grams. When he repeated this test on (presumably soulless) animals, he found no such weight reduction. After eliminating the possible sources of error for this startling finding (such as the loss of air from the lungs), MacDougall concluded that he had finally quantified the weight of the soul.
MacDougall’s efforts are a good example of pseudoscience. On the face of it, the experiments seem fairly straightforward (either a body weighs less just after death or it doesn’t), but a closer look reveals varied and profound flaws in his methodology. For one thing, MacDougall used a very small sample size, and his results were inconsistent; some bodies lost more than an ounce, others far less. As myth debunker Barbara Mikkelson concluded, “out of six tests, two had to be discarded, one showed an immediate drop in weight (and nothing more), two showed an immediate drop in weight which increased with the passage of time, and one showed an immediate drop in weight which reversed itself but later recurred.” Furthermore, the precise moment of death is not always clear even today, and in 1907 medical measurement methods were even cruder. (Readers interested in the process of dying should seek out Alan King’s brilliant and moving 2003 documentary Dying at Grace.)
With tighter protocols and better diagnostic tools, if the soul does indeed exist, and does indeed have a measurable weight, then science should be able to verify it. MacDougall died in 1920, and in the century since his first experiments, no one has reproduced his results. Just as MacDougall’s name has been stripped from his findings, so have the fatal design errors in his work. All that remains is the easily remembered “fact” that the soul weighs twenty-one grams. And like the oft-debunked factoid that people only use ten percent of their brains, the belief that the soul has weight will likely live on.
References
MacDougall, Duncan. 1907. The Soul: Hypothesis concerning soul substance together with experimental evidence of the existence of such substance. American Medicine, April.
Mikkelson, Barbara and David. 2005. Soul Man. Available online at http://www.snopes.com/religion/soulweight.asp.
Roach, Mary. 2003. Stiff: The Curious Lives of Human Cadavers. New York: W.W. Norton.
Benjamin Radford is managing editor of the SKEPTICAL INQUIRER; his latest book, co-authored with Joe Nickell, is Lake Monster Mysteries: Investigating the World’s Most Elusive Creatures.
bron:
http://www.encyclopedia.com/doc/1G1-156481813.html
En dan zijn er ook altijd weer idioten die met E=mc^2 aankomen; Nou is c een enorm groot getal en c kwadraat is uiteraard enorm enorm. Zelfs maal 21 gram zou het genoeg zijn om het hele ziekenhuis op te blazen…
sorry, maar ontzettende bout film.
boute film, boute site.
Jammer erik. Ik heb inge al een flinke beurt gegeven terwijl jij achter je pc zat te typen.